کسانى که با صنعت IT آشنايى دارند حتما ً نام
وب سرويس را شنيده‌اند. براى مثال ، بيش از 66 درصد کسانى که در نظر سنجى مجله InfoWorld شرکت کرده بودند بر اين توافق داشتند که وب‌سرويس‌ها مدل تجارى بعدى اينترنت خواهند بود. به علاوه گروه گارتنر پيش‌بينى کرده است که وب‌سرويس‌ها کارآيى پروژه هاى IT را تا 30 در صد بالا مى‌برد. اما وبسرويس چيست و چگونه شکل تجارت را در اينترنت تغيير خواهد داد؟
براى ساده کردن پردازش هاى تجارى ، برنامه‌هاى غير متمرکز (Enterprise) بايد با يکديگر ارتباط داشته باشند و از داده‌هاى اشتراکى يکديگر استفاده کنند. قبلا ً اين کار بوسيله ابداع استانداردهاى خصوصى و فرمت داده‌ها به شکل مورد نياز هر برنامه انجام مى‌شد. اما دنياى وب و XML – تکنولوژى آزاد براى انتقال ديتا – انتقال اطلاعات بين سيستم ها را افزايش داد. وب‌سرويس‌ها نرم‌افزارهايى هستند که از XML براى انتقال اطلاعات بين نرمافزارهاى ديگر از طريق پروتوکول‌هاى معمول اينترنتى استفاده مى‌کنند.
به شکل ساده يک وبسرويس از طريق وب اعمالى را انجام مى‌دهد (توابع يا سابروتين‌ها) و نتايج را به برنامه ديگرى مى‌فرستد. اين يعنى برنامه‌اى در يک کامپيوتر در حال اجراست، اطلاعاتى را به کامپيوترى مى‌فرستد و از آن درخواست جواب مى‌کند ، برنامه‌اى که در آن کامپيوتر دوم است کارهاى خواسته شده را انجام مى‌دهد و نتيجه را بر روى ساختارهاى اينترنتى به برنامه اول بر مى‌گرداند . وب سرويس‌ها مى توانند از پروتکول‌هاى زيادى در اينترنت استفاده کنند اما بيشتر از HTTP که مهم ترين آنهاست استفاده مى‌شود.
وب سرويس هر نوع کارى مىتواند انجام دهد. براى مثال در يک برنامه مىتواند آخرين عنوان‌هاى اخبار را از وبسرويس Associated Press بگيرد يا يک برنامه مالى مىتواند آخرين اخبار و اطلاعات بورس را از وب سرويس بگيرد. کارى که وب سرويس انجام مى‌دهد مى تواند به سادگى ضرب 2 عدد يا به پيچيدگى انجام کليه امور مشترکين يک شرکت باشد.
وبسرويس داراى خواصى است که آن را از ديگر تکنولوژى و مدل هاى کامپيوترى جدا مى‌کند، Paul Flessner ، نايب رييس مايکروسافت در dot NET Enterprise Server چندين مشخصه براى وبسرويس در يکى از نوشته‌هايش ذکر کرده است، وب‌سرويس‌ها قابل برنامه‌ريزى هستند. يک وبسرويس کارى که مى‌کند را در خود مخفى نگه مى‌دارد وقتى برنامه‌اى به آن اطلاعات داد وبسرويس آن را پردازش مى‌کند و در جواب آن اطلاعاتى را به برنامه اصلى برمى‌گرداند. دوم ، وب‌سرويس‌ها بر پايه XML بنا نهاده شده‌اند.
و XMLهاى مبتنى بر SOAP يا Simple Object Access Protocol تکنولوژى‌هايى هستند که به وبسرويس اين امکان را مى‌دهند که با ديگر برنامه‌ها ارتباط داشته باشد حتى اگر آن برنامه‌ها در زبانهاى مختلف نوشته شده و بر روى سيستم عامل‌هاى مختلفى در حال اجرا باشند. همچين وب‌سرويس‌ها خود، خود را توصيف مى‌کنند . به اين معنى که کارى را که انجام مى‌دهند و نحوه استفاده از خودشان را توضيح مى‌دهند. اين توضيحات به‌طور کلى در WSDL يا Web Services Description Language نوشته مى‌شود. WSDL يک استاندارد بر مبناى XML است. به علاوه وب‌سرويس‌ها قابل شناسايى هستند به اين معنى که برنامه‌نويس مىتواند به دنبال وبسرويس مورد علاقه در دايرکتورى‌هايى مثل UDDI يا Universal Description , Discovery and Integration جستجو کند. UDDI يکى ديگر از استانداردهاى وبسرويس است.
براى ساده کردن پردازش هاى تجارى ، برنامه‌هاى غير متمرکز (Enterprise) بايد با يکديگر ارتباط داشته باشند و از داده‌هاى اشتراکى يکديگر استفاده کنند. قبلا ً اين کار بوسيله ابداع استانداردهاى خصوصى و فرمت داده‌ها به شکل مورد نياز هر برنامه انجام مى‌شد. اما دنياى وب و XML – تکنولوژى آزاد براى انتقال ديتا – انتقال اطلاعات بين سيستم ها را افزايش داد. وب‌سرويس‌ها نرم‌افزارهايى هستند که از XML براى انتقال اطلاعات بين نرمافزارهاى ديگر از طريق پروتوکول‌هاى معمول اينترنتى استفاده مى‌کنند.
به شکل ساده يک وبسرويس از طريق وب اعمالى را انجام مى‌دهد (توابع يا سابروتين‌ها) و نتايج را به برنامه ديگرى مى‌فرستد. اين يعنى برنامه‌اى در يک کامپيوتر در حال اجراست، اطلاعاتى را به کامپيوترى مى‌فرستد و از آن درخواست جواب مى‌کند ، برنامه‌اى که در آن کامپيوتر دوم است کارهاى خواسته شده را انجام مى‌دهد و نتيجه را بر روى ساختارهاى اينترنتى به برنامه اول بر مى‌گرداند . وب سرويس‌ها مى توانند از پروتکول‌هاى زيادى در اينترنت استفاده کنند اما بيشتر از HTTP که مهم ترين آنهاست استفاده مى‌شود.
وب سرويس هر نوع کارى مىتواند انجام دهد. براى مثال در يک برنامه مىتواند آخرين عنوان‌هاى اخبار را از وبسرويس Associated Press بگيرد يا يک برنامه مالى مىتواند آخرين اخبار و اطلاعات بورس را از وب سرويس بگيرد. کارى که وب سرويس انجام مى‌دهد مى تواند به سادگى ضرب 2 عدد يا به پيچيدگى انجام کليه امور مشترکين يک شرکت باشد.
وبسرويس داراى خواصى است که آن را از ديگر تکنولوژى و مدل هاى کامپيوترى جدا مى‌کند، Paul Flessner ، نايب رييس مايکروسافت در dot NET Enterprise Server چندين مشخصه براى وبسرويس در يکى از نوشته‌هايش ذکر کرده است، وب‌سرويس‌ها قابل برنامه‌ريزى هستند. يک وبسرويس کارى که مى‌کند را در خود مخفى نگه مى‌دارد وقتى برنامه‌اى به آن اطلاعات داد وبسرويس آن را پردازش مى‌کند و در جواب آن اطلاعاتى را به برنامه اصلى برمى‌گرداند. دوم ، وب‌سرويس‌ها بر پايه XML بنا نهاده شده‌اند.
و XMLهاى مبتنى بر SOAP يا Simple Object Access Protocol تکنولوژى‌هايى هستند که به وبسرويس اين امکان را مى‌دهند که با ديگر برنامه‌ها ارتباط داشته باشد حتى اگر آن برنامه‌ها در زبانهاى مختلف نوشته شده و بر روى سيستم عامل‌هاى مختلفى در حال اجرا باشند. همچين وب‌سرويس‌ها خود، خود را توصيف مى‌کنند . به اين معنى که کارى را که انجام مى‌دهند و نحوه استفاده از خودشان را توضيح مى‌دهند. اين توضيحات به‌طور کلى در WSDL يا Web Services Description Language نوشته مى‌شود. WSDL يک استاندارد بر مبناى XML است. به علاوه وب‌سرويس‌ها قابل شناسايى هستند به اين معنى که برنامه‌نويس مىتواند به دنبال وبسرويس مورد علاقه در دايرکتورى‌هايى مثل UDDI يا Universal Description , Discovery and Integration جستجو کند. UDDI يکى ديگر از استانداردهاى وبسرويس است.
نکات تکنولوژى وبسرويس:
همانطور که در ابتدا توضيح داده شد يکى از دلايل اينکه وبسرويس از ديگر تکنولوژى‌هاى موجود مجزا شده است استفاده از XML و بعضى استانداردهاى تکنيکى ديگر مانند SOAP ، WSDL و UDDI است . اين تکنولوژى‌هاى زمينه ارتباط بين برنامه‌ها را ايجاد مى‌کند به شکلى که مستقل از زبان برنامه‌نويسى، سيستم عامل و سخت‌افزار است.
SOAP يک مکانيزم ارتباطى را بين نرم افزار و وب سرويس ايجاد مى‌کند. WSDL يک روش يکتا براى توصيف وب سرويس ايجاد مى‌کند و UDDI يک دايرکتورى قابل جستجو براى وبسرويس مى‌سازد . وقتى اينها با هم در يک جا جمع مى‌شود اين تکنولوژى‌ها به برنامه‌نويس‌ها اجازه مى‌دهد که برنامه‌هاى خود را به عنوان سرويس آماده کنند و بر روى اينترنت قرار دهند.
XML يک تکنولوژى است که به شکل گسترده از آن پشتيبانى مى‌شود ، همچنين اين تکنولوژى Open است به اين معنى که تعلق به شرکت خاصى ندارد. اولين بار در کنسرسيوم WWW يا W3C در سال 1996 براى ساده کردن انتقال ديتا ايجاد شده است. با گسترده شدن استفاده از وب در دهه 90 کم کم محدوديت‌هاى HTML مشخص شد.
ضعف HTML در توسعه‌پذيرى (قابليت اضافه و کم کردن خواص) و ضعف آن در توصيف ديتاهايى که درون خود نگهدارى مى کند برنامه‌نويسان را از آن نا اميد کرد. همچنين مبهم بودن تعاريف آن باعث شد از توسعه يافتن باز بماند. در پاسخ به اين اشکالات W3C يک سرى امکانات را در جهت توسعه HTML به آن افزود که امکان تغيير ساختار متنهاى HTML مهم ترين آن است. اين امکان را CSS يا Cascade Style Sheet مى‌نامند.
اين توسعه تنها يک راه موقتى بود. بايد يک روش استاندارد شده ، توسعه‌پذير و دارى ساختار قوى ايجاد مى‌شد.
در نتيجه W3C XML را ساخت . XML داراى قدرت و توسعه‌پذيرى SGML يا Standard Generalized Markup Language و سادگى که در ارتباط در وب به آن نياز دارد است.
استقلال اطلاعات يا جدا بودن محتوا از ظاهر يک مشخصه براى XML به حساب مىآيد . متنهاى XML فقط يک ديتا را توصيف مى‌کنند و برنامه‌اى که XML براى آن قابل درک است – بدون توجه به زبان و سيستم عامل – قادر است به اطلاعات درون فايل XML هر گونه شکلى که مايل است بدهد. متنهاى XML حاوى ديتا هستند بدون شکل خاص بنابراين برنامه اى که از آن مى‌خواهد استفاده کند بايد بداند که چگونه مى‌خواهد آن اطلاعات را نمايش دهد.
بنابراين نحوه نمايش يک فايل XML در يک PC با PDA و تلفن همراه مىتواند متفاوت باشد.
وقتى يک برنامه با متن XML مواجه مى شود بايد مطمئن باشد که آن متن حاوى ديتاى مورد نظر خود است. اين اطمينان توسط برنامه‌هايى با نام XML Parser حاصل مى‌شود . تجزيه کننده‌ها دستورات متن XML را بررسى مى‌کنند.
همچنين آنها به برنامه کمک مى‌کنند تا متنهاى XML را تفسير کند . به صورت اختيارى هر متن XML مىتواند به متن ديگرى اشاره کند که حاوى ساختار فايل XML اصلى باشد. به آن متن XML دوم DTD يا Document Type Definition گفته مى‌شود.
وقتى فايل XML به DTD اشاره مى‌کند برنامه تجزيه کننده فايل اصلى را با DTD بررسى مى‌کند که آيا به همان ساختارى که در DTD توصيف شده شکل گرفته است يا خير. اگر يک تجزيه کننده XML بتواند يک متن را به درستى پردازش کند متن XML نيز به شکل صحيحى فرمت شده است.
وقتى که اکثر نرم‌افزارها امکانات وبى خود را افزايش دادند اين طور به نظر مىآيد که XML به عنوان يک تکنولوژى جهانى براى فرستادن اطلاعات بين برنامه‌هاى انتخاب شود. تمامى برنامه‌هايى که از XML استفاده مى‌کنند قادر خواهند بود که XML ِ همديگر را بفهمند. اين سطح بالاى تطابق بين برنامه‌ها باعث مى‌شود که XML يک تکنولوژى مناسب براى وبسرويس باشد، چون بدون اينکه احتياج به سيستم عامل و سخت‌افزار يکسان باشد مىتواند اطلاعات را جابجا کند.
SOAP يا Simple Object Access Protocol :
SOAP يکى از عمومى‌ترين استانداردهايى است که در وب سرويس ها استفاده مى‌شود . طبق شواهد اولين بار توسط DeveloperMentor ، شرکت UserLand و مايکروسافت در سال 1998 ساخته شده و نسخه اول آن در سال 1999 ارائه شده است. آخرين نسخه SOAP ، نسخه 1.2 بود که در دسامبر سال 2001 در W3C ارايه شد . نسخه 1.2 نشان دهنده کار زياد بر روى آن و نمايانگر اشتياق زياد صنعت IT براى استفاده از SOAP و وب سرويس است.
هدف اصلى SOAP ايجاد روش براى فرستادن ديتا بين سيستم‌هايى است که بر روى شبکه پخش شده‌اند. وقتى يک برنامه شروع به ارتباط با وبسرويس مى‌کند، پيغام هاى SOAP وسيله‌اى براى ارتباط و انتقال ديتا بين آن دو هستند.
يک پيغام SOAP به وب سرويس فرستاده مى‌شود و يک تابع يا ساب روتين را در آن به اجرا در مى‌آورد به اين معنى که اين پيغام از وب سرويس تقاضاى انجام کارى مى‌کند . وب سرويس نيز از محتواى پيغام SOAP استفاده کرده و عمليات خود را آغاز مى‌کند. در انتها نيز نتايج را با يک پيغام SOAP ديگر به برنامه اصلى مى‌فرستد.
به عنوان يک پروتکول مبتنى بر XML،SOAP تشکيل شده از يک سرى الگو هاى XMLى است. اين الگو ها شکل پيغام هاى XML را که بر روى شبکه منتقل مى‌شود را مشخص مى‌کند، مانند نوع ديتاها و اطلاعاتى که براى طرف مقابل تفسير کردن متن را آسان کند.
در اصل SOAP براى انتقال ديتا بر روى اينترنت و از طريق پروتکول HTTP طراحى شده است ولى از آن در ديگر مدلها مانند LAN نيز مى توان استفاده کرد. وقتى که وب سرويس ها از HTTP استفاده مى‌کنند به راحتى مى‌توانند از Firewall عبور کنند.
يک پيغام SOAP از سه بخش مهم تشکيل شده است: پوشش يا Envelope ، Header ، بدنه يا Body . قسمت پوشش براى بسته‌بندى کردن کل پيغام به کار مى‌رود . اين بخش محتواى پيغام را توصيف و گيرنده آن را مشخص مى‌کند.
بخش بعدى پيغام‌هاى SOAP ،Hader آن است که يک بخش اختيارى مى‌باشد و مطالبى مانند امنيت و مسيريابى را توضيح مى‌دهد. بدنه پيغام SOAP بخشى است که ديتاهاى مورد نظر در آن جاى مى‌گيرند.
ديتاها بر مبناى XML هستند و از يک مدل خاص که الگوها (Schemas) آن را توضيح مى‌دهند تبعيت مى‌کنند. اين الگو ها به گيرنده کمک مى‌کنند تا متن را به درستى تفسير کند.
پيغام‌هاى SOAP نوسط سرورهاى SOAP گرفته و تفسير مى‌شود تا در نتيجه آن ، وب سرويس‌ها فعال شوند و کار خود را انجام دهند.
براى اينکه از SOAP در وبسرويس استفاده نکنيم از تعداد زيادى پروتکول بايد استفاده شود. براى مثال XML-RPC تکنولوژى قديمى‌ترى بود که همين امکانات را ايجاد مى‌کرد. به هر حال ، خيلى از سازندگان بزرگ نرم‌افزار SOAP را بر تکنولوژى‌هاى ديگر ترجيح دادند.
دلايل زيادى براى انتخاب SOAP وجود دارد که خيلى از آنها درباره پروتکول آن است که فراتر از اين متن مى‌باشد. 3 برترى مهم SOAP نسبت به تکنولوژى‌هاى ديگر : Simplicity , Extensibility و Interoperability است.
پيغام‌هاى SOAP معمولا ً کدهاى زيادى ندارند و براى فرستادن و گرفتن آن به نرمافزارهاى پيچيده نياز نيست.
SOAP اين امکان را به برنامه نويس مى‌دهد تا بنا به نياز خود آن را تغيير دهد. در آخر بدليل اينکه SOAP از XML استفاده مى‌کند مى تواند بوسيله HTTP اطلاعات را انتقال بدهد بدون اينکه زبان برنامه‌نويسى، سيستم عامل و سخت‌افزار براى آن مهم باشد.
هدف اصلى SOAP ايجاد روش براى فرستادن ديتا بين سيستم‌هايى است که بر روى شبکه پخش شده‌اند. وقتى يک برنامه شروع به ارتباط با وبسرويس مى‌کند، پيغام هاى SOAP وسيله‌اى براى ارتباط و انتقال ديتا بين آن دو هستند.
يک پيغام SOAP به وب سرويس فرستاده مى‌شود و يک تابع يا ساب روتين را در آن به اجرا در مى‌آورد به اين معنى که اين پيغام از وب سرويس تقاضاى انجام کارى مى‌کند . وب سرويس نيز از محتواى پيغام SOAP استفاده کرده و عمليات خود را آغاز مى‌کند. در انتها نيز نتايج را با يک پيغام SOAP ديگر به برنامه اصلى مى‌فرستد.
به عنوان يک پروتکول مبتنى بر XML،SOAP تشکيل شده از يک سرى الگو هاى XMLى است. اين الگو ها شکل پيغام هاى XML را که بر روى شبکه منتقل مى‌شود را مشخص مى‌کند، مانند نوع ديتاها و اطلاعاتى که براى طرف مقابل تفسير کردن متن را آسان کند.
در اصل SOAP براى انتقال ديتا بر روى اينترنت و از طريق پروتکول HTTP طراحى شده است ولى از آن در ديگر مدلها مانند LAN نيز مى توان استفاده کرد. وقتى که وب سرويس ها از HTTP استفاده مى‌کنند به راحتى مى‌توانند از Firewall عبور کنند.
يک پيغام SOAP از سه بخش مهم تشکيل شده است: پوشش يا Envelope ، Header ، بدنه يا Body . قسمت پوشش براى بسته‌بندى کردن کل پيغام به کار مى‌رود . اين بخش محتواى پيغام را توصيف و گيرنده آن را مشخص مى‌کند.
بخش بعدى پيغام‌هاى SOAP ،Hader آن است که يک بخش اختيارى مى‌باشد و مطالبى مانند امنيت و مسيريابى را توضيح مى‌دهد. بدنه پيغام SOAP بخشى است که ديتاهاى مورد نظر در آن جاى مى‌گيرند.
ديتاها بر مبناى XML هستند و از يک مدل خاص که الگوها (Schemas) آن را توضيح مى‌دهند تبعيت مى‌کنند. اين الگو ها به گيرنده کمک مى‌کنند تا متن را به درستى تفسير کند.
پيغام‌هاى SOAP نوسط سرورهاى SOAP گرفته و تفسير مى‌شود تا در نتيجه آن ، وب سرويس‌ها فعال شوند و کار خود را انجام دهند.
براى اينکه از SOAP در وبسرويس استفاده نکنيم از تعداد زيادى پروتکول بايد استفاده شود. براى مثال XML-RPC تکنولوژى قديمى‌ترى بود که همين امکانات را ايجاد مى‌کرد. به هر حال ، خيلى از سازندگان بزرگ نرم‌افزار SOAP را بر تکنولوژى‌هاى ديگر ترجيح دادند.
دلايل زيادى براى انتخاب SOAP وجود دارد که خيلى از آنها درباره پروتکول آن است که فراتر از اين متن مى‌باشد. 3 برترى مهم SOAP نسبت به تکنولوژى‌هاى ديگر : Simplicity , Extensibility و Interoperability است.
پيغام‌هاى SOAP معمولا ً کدهاى زيادى ندارند و براى فرستادن و گرفتن آن به نرمافزارهاى پيچيده نياز نيست.
SOAP اين امکان را به برنامه نويس مى‌دهد تا بنا به نياز خود آن را تغيير دهد. در آخر بدليل اينکه SOAP از XML استفاده مى‌کند مى تواند بوسيله HTTP اطلاعات را انتقال بدهد بدون اينکه زبان برنامه‌نويسى، سيستم عامل و سخت‌افزار براى آن مهم باشد.
WSDL يا Web Services Description Language :
استاندارد ديگرى که نقش اساسى در وبسرويس بازى مى‌کند WSDL است. همانطور که قبلا ً اشاره کرديم يکى از خواص وب‌سرويس‌ها توصيف خود آنهاست به اين معنى که وب سرويس داراى اطلاعاتى است که نحوه استفاده از آن را توضيح مى‌دهد.
اين توضيحات در WSDL نوشته مى‌شود، متنى به XML که به برنامه‌ها مى‌گويد اين وبسرويس چه اطلاعاتى لازم دارد و چه اطلاعاتى را بر مى‌گرداند .
وقتى که سازندگان نرم‌فزار براى اولين بار SOAP و ديگر تکنولوژى‌هاى وبسرويس را ساختند دريافتند که برنامه‌ها قبل از اينکه شروع به استفاده از يک وبسرويس بکنند بايد اطلاعاتى درباره آن را داشته باشند. اما هرکدام از آن سازندگان براى خودشان روشى براى ايجاد اين توضيحات ابداع کردند و باعث شد که وب سرويس ها با هم هماهنگ نباشد.
وقتى IBM و مايکروسافت تصميم گرفتند تا استانداردهاى خود را يکسان کنند WSDL بوجود آمد. در ماه مارس سال 2001 مايکروسافت ، IBM و Ariba نسخه 1.1 را به W3C ارائه کردند. گروهى از W3C بر روى اين استاندارد کار کردند و آن را پذيرفتند . هم اکنون اين تکنولوژى در دست ساخت است و هنوز کامل نشده . ولى هم اکنون اکثر سازندگان وبسرويس از آن استفاده مى‌کنند.
هر وب سرويسى که بر روى اينترنت قرار مى‌گيرد داراى يک فايل WSDL است که مشخصات، مکان و نحوه استفاده از وب سرويس را توضيح مى‌دهد.
يک فايل WSDL نوع پيغام‌هايى که وب سرويس مى‌فرستد و مى‌گيرد را توضيح مى‌دهد مانند پارامترهايى که برنامه صدا زننده براى کار با وب سرويس بايد به آن بفرستد. در تئورى يک برنامه در وب براى يافتن وب سرويس مورد نظر خود از روى توضيحات WSDL ها جستجو مى‌کند. در WSDL اطلاعات مربوط به چگونگى ارتباط با وب سرويس بر روى HTTP يا هر پروتکول ديگر نيز وجود دارد.
اين مهم است که بدانيم WSDL براى برنامه‌ها طراحى شده است نه براى خواندن آن توسط انسان. شکل فايلهاى WSDL پيچيده به نظر مى آيد ولى کامپيوترها مى‌توانند آن را بخوانند و تجزيه و تحليل بکند.
خيلى از نرم‌افزارهايى که وب سرويس مى‌سازند فايل WSDL مورد نياز وب سرويس را نيز توليد مى‌کنند بنابراين وقتى برنامه‌نويس وبسرويس خود را ساخت به شکل خودکار WSDL مورد نياز با آن نيز ساخته مى‌شود و احتياجى به آموزش دستورات WSDL براى ساختن و استفاده از وبسرويس نيست.
اين توضيحات در WSDL نوشته مى‌شود، متنى به XML که به برنامه‌ها مى‌گويد اين وبسرويس چه اطلاعاتى لازم دارد و چه اطلاعاتى را بر مى‌گرداند .
وقتى که سازندگان نرم‌فزار براى اولين بار SOAP و ديگر تکنولوژى‌هاى وبسرويس را ساختند دريافتند که برنامه‌ها قبل از اينکه شروع به استفاده از يک وبسرويس بکنند بايد اطلاعاتى درباره آن را داشته باشند. اما هرکدام از آن سازندگان براى خودشان روشى براى ايجاد اين توضيحات ابداع کردند و باعث شد که وب سرويس ها با هم هماهنگ نباشد.
وقتى IBM و مايکروسافت تصميم گرفتند تا استانداردهاى خود را يکسان کنند WSDL بوجود آمد. در ماه مارس سال 2001 مايکروسافت ، IBM و Ariba نسخه 1.1 را به W3C ارائه کردند. گروهى از W3C بر روى اين استاندارد کار کردند و آن را پذيرفتند . هم اکنون اين تکنولوژى در دست ساخت است و هنوز کامل نشده . ولى هم اکنون اکثر سازندگان وبسرويس از آن استفاده مى‌کنند.
هر وب سرويسى که بر روى اينترنت قرار مى‌گيرد داراى يک فايل WSDL است که مشخصات، مکان و نحوه استفاده از وب سرويس را توضيح مى‌دهد.
يک فايل WSDL نوع پيغام‌هايى که وب سرويس مى‌فرستد و مى‌گيرد را توضيح مى‌دهد مانند پارامترهايى که برنامه صدا زننده براى کار با وب سرويس بايد به آن بفرستد. در تئورى يک برنامه در وب براى يافتن وب سرويس مورد نظر خود از روى توضيحات WSDL ها جستجو مى‌کند. در WSDL اطلاعات مربوط به چگونگى ارتباط با وب سرويس بر روى HTTP يا هر پروتکول ديگر نيز وجود دارد.
اين مهم است که بدانيم WSDL براى برنامه‌ها طراحى شده است نه براى خواندن آن توسط انسان. شکل فايلهاى WSDL پيچيده به نظر مى آيد ولى کامپيوترها مى‌توانند آن را بخوانند و تجزيه و تحليل بکند.
خيلى از نرم‌افزارهايى که وب سرويس مى‌سازند فايل WSDL مورد نياز وب سرويس را نيز توليد مى‌کنند بنابراين وقتى برنامه‌نويس وبسرويس خود را ساخت به شکل خودکار WSDL مورد نياز با آن نيز ساخته مى‌شود و احتياجى به آموزش دستورات WSDL براى ساختن و استفاده از وبسرويس نيست.
UDDI يا Universal Description , Discovery and Integration :
سومين استاندارد اصلى وب سرويس ها ، UDDI ، به شرکتها و برنامه نويسان اجازه مى دهد تا وب سرويس‌هاى خود را بر روى اينترنت معرفى کنند. اين استاندارد در اصل بوسيله مايکروسافت، IBM و Ariba و 50 شرکت بزرگ ديگر ساخته شده است.
با استفاده از UDDI شرکتها مى‌توانند اطلاعات خود را در اختيار شرکت‌هاى ديگر قرار بدهند و مدل B2B ايجاد کنند. همانطور که از نام آن مشخص است شرکتها مى‌توانند وبسرويس خود را معرفى کنند، با وب سرويس ديگران آشنا شوند و از آن در سيستم هاى خود استفاده کنند.
اين استاندارد جديدى است و در سال 2000 ساخته شده، کنسرسيومى از شرکت‌هاى صنعتى در حال کار بر روى آن هستند؛ نسخه دوم UDDI در ماه ژوئن سال 2001 ارائه شد و نسخه سوم آن در دست ساخت است.
UDDI يک متن مبتنى بر XML را تعريف مى‌کند که در آن شرکتها توضيحاتى درباره چگونگى کار وبسرويس شرکتشان و امکانات خود مى‌دهند . براى تعريف اين اطلاعات از شکل خاصى که در UDDI توضيح داده شده استفاده مى‌شود.
شرکتها مى‌توانند اين اطلاعات را در UDDI شرکت خود نگهدارى کنند و تنها به شرکت‌هاى مورد نظرشان اجازه دستيابى به آنها را بدهند يا آنها را در مکان عمومى و در اينترنت قرار دهند. بزرگترين و مهمترين پايگاه UDDI ، UDDI Business Registry يا UBR نام دارد و توسط کميته UDDI طراحى و اجرا شده است. اطلاعات اين پايگاه در چهار نقطه نگهدارى مى‌شود، مايکروسافت، IBM ،SAP و HP. اطلاعاتى که در يکى از چهار پايگاه تغيير کند در سه‌تاى ديگر نيز اعمال مى‌شود.
اطلاعات درون اين پايگاه‌ها شبيه دفترچه تلفن است. White Pages که در آنها اطلاعات تماس شرکتها و توضيحات متنى آنهاست، Yellow Pages حاوى اطلاعات طبقه‌بندى شده شرکتها و اطلاعات درباره توانايى‌هاى الکترونيکى آنها مى‌باشد، Green Pages، حاوى اطلاعات تکنيکى درباره سرويس‌هاى آنها و نحوه پردازش اطلاعات شرکت آنها مى‌باشد.
اطلاعات تجارى و سرويس‌هاى شرکتها کاملا ً طبقه‌بندى شده است و اجازه مى‌دهد که به راحتى در آنها جستجو کرد. سپس متخصصان IT مى‌توانند از اين اطلاعات استفاده کرده و شرکتها را براى خدمات بهتر به هم متصل کنند. با اين شرح UDDI امکان پياده‌سازى مدل B2B را ايجاد مى‌کند و شرکتها مى‌توانند از سرويس‌هاى يکديگر استفاده کنند.
شرکت‌هايى که به UDDI علاقه نشان داده‌اند قدرت‌مند هستند و خيلى از آنها از وبسرويس و استانداردهاى آن در محصولات خود استفاده مى‌کنند . NTT Communications of Tokyo يکى از شرکت‌هايى است که در حال اضافه کردن توضيحاتى به ساختار UDDI است. در هر حال شرکتها هنوز کمى درباره وارد کردن خود در پايگاه‌هاى عمومى محتاط هستند. اين چيز عجيبى نيست. شرکتها ابتدا اين امکانات را فقط براى شرکاى خود ايجاد مى‌کنند.
شرکت‌هاى بزرگ نيز براى مديريت بر سرويس‌هاى خود و اشتراک آنها بين قسمت‌هاى مختلف از اين استاندارد استفاده مى‌کنند. وقتى اين استاندارد به حد بلوغ خود برسد و کاربران با آن احساس راحتى بکنند استفاده از آن نيز در مکان‌هاى عمومى فراگير خواهد بود.
اين تغيير رويه براى شرکت‌هاى بزرگى که B2B را به روش‌هاى قديمى اجرا کرده بودند مشکل است. بعضى نيز اشکال امنيتى بر اين روش مى‌گيرند و مايل نيستند اطلاعاتشان را بدهند. اما با گذشت زمان و کامل شدن اين تکنولوژى و درک لزوم استفاده از آن شرکتها چاره‌اى جز استفاده از آن ندارند .
با استفاده از UDDI شرکتها مى‌توانند اطلاعات خود را در اختيار شرکت‌هاى ديگر قرار بدهند و مدل B2B ايجاد کنند. همانطور که از نام آن مشخص است شرکتها مى‌توانند وبسرويس خود را معرفى کنند، با وب سرويس ديگران آشنا شوند و از آن در سيستم هاى خود استفاده کنند.
اين استاندارد جديدى است و در سال 2000 ساخته شده، کنسرسيومى از شرکت‌هاى صنعتى در حال کار بر روى آن هستند؛ نسخه دوم UDDI در ماه ژوئن سال 2001 ارائه شد و نسخه سوم آن در دست ساخت است.
UDDI يک متن مبتنى بر XML را تعريف مى‌کند که در آن شرکتها توضيحاتى درباره چگونگى کار وبسرويس شرکتشان و امکانات خود مى‌دهند . براى تعريف اين اطلاعات از شکل خاصى که در UDDI توضيح داده شده استفاده مى‌شود.
شرکتها مى‌توانند اين اطلاعات را در UDDI شرکت خود نگهدارى کنند و تنها به شرکت‌هاى مورد نظرشان اجازه دستيابى به آنها را بدهند يا آنها را در مکان عمومى و در اينترنت قرار دهند. بزرگترين و مهمترين پايگاه UDDI ، UDDI Business Registry يا UBR نام دارد و توسط کميته UDDI طراحى و اجرا شده است. اطلاعات اين پايگاه در چهار نقطه نگهدارى مى‌شود، مايکروسافت، IBM ،SAP و HP. اطلاعاتى که در يکى از چهار پايگاه تغيير کند در سه‌تاى ديگر نيز اعمال مى‌شود.
اطلاعات درون اين پايگاه‌ها شبيه دفترچه تلفن است. White Pages که در آنها اطلاعات تماس شرکتها و توضيحات متنى آنهاست، Yellow Pages حاوى اطلاعات طبقه‌بندى شده شرکتها و اطلاعات درباره توانايى‌هاى الکترونيکى آنها مى‌باشد، Green Pages، حاوى اطلاعات تکنيکى درباره سرويس‌هاى آنها و نحوه پردازش اطلاعات شرکت آنها مى‌باشد.
اطلاعات تجارى و سرويس‌هاى شرکتها کاملا ً طبقه‌بندى شده است و اجازه مى‌دهد که به راحتى در آنها جستجو کرد. سپس متخصصان IT مى‌توانند از اين اطلاعات استفاده کرده و شرکتها را براى خدمات بهتر به هم متصل کنند. با اين شرح UDDI امکان پياده‌سازى مدل B2B را ايجاد مى‌کند و شرکتها مى‌توانند از سرويس‌هاى يکديگر استفاده کنند.
شرکت‌هايى که به UDDI علاقه نشان داده‌اند قدرت‌مند هستند و خيلى از آنها از وبسرويس و استانداردهاى آن در محصولات خود استفاده مى‌کنند . NTT Communications of Tokyo يکى از شرکت‌هايى است که در حال اضافه کردن توضيحاتى به ساختار UDDI است. در هر حال شرکتها هنوز کمى درباره وارد کردن خود در پايگاه‌هاى عمومى محتاط هستند. اين چيز عجيبى نيست. شرکتها ابتدا اين امکانات را فقط براى شرکاى خود ايجاد مى‌کنند.
شرکت‌هاى بزرگ نيز براى مديريت بر سرويس‌هاى خود و اشتراک آنها بين قسمت‌هاى مختلف از اين استاندارد استفاده مى‌کنند. وقتى اين استاندارد به حد بلوغ خود برسد و کاربران با آن احساس راحتى بکنند استفاده از آن نيز در مکان‌هاى عمومى فراگير خواهد بود.
اين تغيير رويه براى شرکت‌هاى بزرگى که B2B را به روش‌هاى قديمى اجرا کرده بودند مشکل است. بعضى نيز اشکال امنيتى بر اين روش مى‌گيرند و مايل نيستند اطلاعاتشان را بدهند. اما با گذشت زمان و کامل شدن اين تکنولوژى و درک لزوم استفاده از آن شرکتها چاره‌اى جز استفاده از آن ندارند .
